Yorum: Neil Gaiman - Yolun Sonundaki Okyanus

Tür: Fantastik, Gerilim, Gizem, Korku, Yetişkin
Goodreads Puanı: 3,98 (272.950 oy)
Orijinal Adı: The Ocean at the End of the Lane
Yayınevi: İthaki Yayınları
Çeviri: Zeynep Heyzen Ateş
Basım Yılı: 2013
Sayfa Sayısı: 182

Bir kelebeğin kanatları kadar narin ve hüzünlü.
Karanlıktaki bir bıçak kadar tehditkâr ve korku verici.

Neil Gaiman, sarsıcı eseri Yolun Sonundaki Okyanus'ta, insanı insan yapan tüm duyguları ortaya çıkarmakla kalmayıp, okurlarını onları çevreleyen karanlıklardan korunmaları için geçmişin sığınağına davet ediyor.

Hikâye, kahramanımızın çocukluğuna dönmesi ve evinin yanındaki gölün aslında bir okyanus olduğunu iddia eden Lettie Hempstock'a dair anılarının canlanmasıyla başlıyor. Bu andan sonra; küçük bir çocuğun fazlasıyla ürkütücü, garip ve tehlikelerle dolu geçmişine doğru bir kapı açılıyor.
Artık, yolun sonunda neyle karşılaşacağını kahramanımız da bilmiyor...

Yolun Sonundaki Okyanus, fuardan aldığım İthaki'lerden biriydi. Kitap ilk çıktığında, Neil Gaiman'ın uzun bir aradan sonra yazdığı ilk yetişkin kitabı olduğu için dikkatimi hemen çekmişti. Fakat araya başka kitaplar girdiği için kitabı almayı sürekli ertelemiştim. Nitekim, fuar havasından dolayı daha fazla dayanamadım ve Yolun Sonundaki Okyanus'u da almış bulundum. Kitaba finallerden hemen önce başlamıştım ve birkaç içinde de bitirmiştim.

Nedense ben, kitabın polisiye türünde olduğunu sanmıştım, bu türde bir kitabın yetişkin kategorisinde olması da normal diye düşünerek başlamıştım Yolun Sonundaki Okyanus'a. Ayrıca, kitaba başlamadan önce ufacık da olsa endişelerim vardı; kitabın arka kapak yazısında konuya dair çok fazla bilgi verilmemesi, kitabın umduğum kadar iyi olmayabileceğini düşündürtmüştü bana ve Gaiman'ın uzun bir aradan sonra bir yetişkin kitabı yazmasıyla birazcık paslanmış olabileceğinden, dolayısıyla da beklentilerimi karşılamayacak bir kitap olabileceğinden korkmuştum. Ne kadar da yanılmışım... Kitap, tek kelimeyle müthişti!

Öncelikle, kitabın masalsı kurgusuna bayıldığımı söylemek istiyorum. Her şeyin başka bir dünyadanmış gibi göründüğü o çocukluk dönemine, yeteri kadar büyülü değilmiş gibi, masalsı ögeler eklemek ve sihri gerçek kılmak sanırım sadece Neil Gaiman'ın başarıyla altından kalkabileceği bir şey... Masalsı bir atmosferi, bir yetişkin kitabında oluşturmak da ona özgü becerilerden biri galiba... Bir başka becerisi ise okuduğum bütün kitaplarında, beni bir şekilde hem hikâyenin içine çekmesi hem de çocukluğumla aramdaki bağı kurması. Nasıl yapıyor bilmiyorum, ama her seferinde beni çocukluğuma ve o dönemin gerçeküstülüğüne götürebiliyor. Gaiman'ın kitaplarında işlediği sihirden çok daha fazlasına, kendi sihrine sahip olduğunu düşünüyorum.

Olaylar her ne kadar bir yetişkinin çocukluk anılarından oluşsa ve bir çocuğun bakış açısından anlatılsa da Yolun Sonundaki Okyanus'u bir yetişkin kitabı olarak kategorilendirmek bence de doğru olacaktır. Zira kitapta, bir çocuğu korkutabilecek olaylar ve fantastik ögeler bulunuyor. Yetişkinler için ise bu kitap tam da uyku kaçıracak ama bütün gece uyanık tutmayacak dozda gerilime sahip.

Kitabın sürükleyiciliği de oldukça yüksekti. Final öncesi çalışma haftasında başladığım kitabı bir türlü elimden bırakamamıştım; bitirdiğimde ise teşekkür yazısına nasıl geldiğimi anlamamıştım bile. Hatta çocukluk anılarının anlatıldığı karakterin bir adının olmadığını da kitabı GR'de puanlamak için girdiğimde, karakter isimlerinde The Nameless Boy'u görünce fark etmiştim. Kitap, o kadar sürükleyiciydi yani :D Ek olarak, anlatıcının yani anılarını anlatan karakterin ve ailesinin isimlerinin olmaması kitaba ayrı bir hava da katıyor. Bütün bu esrarengiz olaylar ve unutmalar/hafıza değişimleriyle birlikte ele alındığında bazı kişilerin isminin olması ve bazılarının olmaması bir açıdan da mantıklı geliyor.

Yolun Sonundaki Okyanus'un akıcılığına da değineyim. Kitabı, finallere çalıştığım haftada başlamış; derslerle, finallerle ve mezuniyet telaşıyla dolu 3 günde bitirmiştim. Bunda Gaiman'ın üslubu kadar çevirinin de payı var; bu yüzden Zeynep Heyzen Ateş'i de tebrik etmek istiyorum, böylesine başarılı bir çeviri gerçekleştirdiği için...

Kitabın kapağı orijinal olmasa da, kapakta kullanılan görsel hem kitaba uygun hem de orijinal kapağa yakın olduğu için İthaki'nin kapağını sevdim ben. Kapaktaki su birikintisinin göl izlenimi vermesine rağmen, dikkatle bakıldığında birkaç balığın da bu birikintide bulunmasıyla aslında bir okyanus olabileceği fikri ise kitaptaki göl/okyanus tartışmasını çok iyi temsil ediyor. Kısacası, bu kapağı da orijinali kadar beğendim.

Yolun Sonundaki Okyanus masalsı kurgusuyla, sürükleyici olay örgüsüyle, akıcı çevirisiyle; kısacası her şeyiyle dört dörtlük bir kitaptı. Gaiman'ın sihrine tanık olmak, aynı zamanda da kendi çocukluğunuzla bağlantı kurmak istiyorsanız elinize bir an önce bir Gaiman kitabı -tercihen Yolun Sonundaki Okyanus'u- almanızı şiddetle tavsiye ederim ^_^

"Hiçbir şey aynı kalmaz," dedi. "İster bir saniye sonra olsun, ister yüz yıl. Her şey devinir, dönüşür, değişir. İnsanlar da okyanuslar kadar değişkendir."

Paylaş: